Kinderen staan volop in het leven! En toch krijgen ook zij te maken met de dood en moeten ze afscheid nemen van een opa of oma maar soms ook ouders, een broertje, zusje of een vriendje. Mijn ervaring is dat we ze er niet van weg moeten houden, in feite wordt de dood daar alleen maar enger van.
Ik merk keer op keer dat we kunnen leren van hoe kinderen met de dood omgaan. Gevoelens wisselen elkaar snel af, van hartverscheurend huilen tot onbezorgd verder spelen. Ze stellen de vragen die volwassenen misschien ook willen stellen…
Kinderen hebben het nodig betrokken te worden bij het afscheid zodat ze serieus genomen worden en dat hun gevoelens er mogen zijn. Daarom heb ik alle tijd voor kinderen, denk ik samen met u na over wat zij kunnen doen tijdens het afscheid en maken we samen het onmogelijke en ondenkbare bespreekbaar.
Op zo’n manier dat ze verder kunnen groeien én leven.
Niemand wil nadenken over afscheid nemen van een kind. En soms moet het, omdat leven sterven wordt.
In die situaties voel ook ik me kwetsbaar en realiseer ik des te meer hoe luisteren op z’n plek is, dat ruimte en rust belangrijk is, dat we voorzichtig zoeken naar mogelijkheden en langzaam toegroeien – hoe moeilijk het ook is – naar het onvermijdelijke afscheid. Ik zal er voor u zijn.